9. การพูดที่ไร้สาระ

การหลีกเลี่ยงการพูดที่ไร้สาระ

จงหลีกเลี่ยงการพูดซุบซิบนินทาของมนุษย์เท่าที่จะทำได้ เพราะการสนทนากันเรื่องกิจกรรมทางโลก แม้ว่าทำด้วยความจริงใจ ก็ยังเป็นสิ่งที่ให้ไขว้เขวไปได้มาก เนื่องจากเรามักจะตกลงไปในบ่วงแร้วของสิ่งเปล่าประโยชน์อย่างรวดเร็ว

บ่อยครั้งที่ผมเคยคิดเสียใจที่ไม่ได้อยู่เฉย ๆ และไม่ได้คบหาสมาคมกับคนอื่น ที่จริงแล้วเพราะเหตุใดเราจึงชอบสนทนาและพูดนินทากันในเมื่อแทบจะไม่มีสักครั้งเลยที่เราจากกันโดยจิตสำนึกไม่ได้ฟ้องเราอยู่ ที่เราทำเช่นนั้นเพราะเราแสวงหาความชูใจจากคำพูดของกันและกัน และอยากให้จิตใจว้าวุ่นด้วยความคิดหลายอย่างได้รับการบรรเทา ฉะนั้น เราจึงพอใจทีเดียวที่จะพูดและคิดถึงสิ่งที่เราชอบมากหรือเกลียดมาก แต่น่าเสียดาย ที่บ่อยครั้งเราพูดอย่างไร้สาระและโดยไม่มีความมุ่งหมายใด ๆ เพราะความสนุกสนานภายนอกนี้มีผลกระทบโดยตรงที่จะขัดขวางความชูใจภายในที่มาจากพระเจ้า

ดังนั้น เราควรจะเฝ้าระวังและอธิษฐาน เกรงว่าเวลาจะผ่านพ้นไปเปล่า ๆ

เมื่อถึงเวลาที่ถูกต้องและสมควรที่จะพูด จงพูดสิ่งที่จะเป็นพระพร

การติดนิสัยไม่ดีและเพิกเฉยต่อความเจริญก้าวหน้าทางฝ่ายวิญญาณมีส่วนสำคัญที่ทำให้เราขาดความระมัดระวังในการใช้ลิ้นพูด แต่ตรงกันข้าม การสนทนากันด้วยใจที่จดจ่อถึงเรื่องฝ่ายวิญญาณเป็นสิ่งที่ช่วยอย่างมากในการเจริญเติบโตฝ่ายวิญญาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อบุคคลต่าง ๆ ที่มีใจและวิญญาณเดียวกันมาร่วมกันในพระเจ้า

หนังสือ เลียนแบบพระคริสต์ (Of The Imitation of Christ)
เขียนโดย โธมัส อาเคมพิส (Thomas à Kempis)
แปลโดย พญ. เออร์ซูลา โลเวนธอล
เรียบเรียงโดย กนกบรรณสาร

ชีวิตฝ่ายจิตวิญญาณ