ปล่อยตัวคุณเอง

คุณเคยรู้สึกขมขื่น เคียดแค้น จนกินไม่ได้นอนไม่หลับบ้างหรือไม่ ?

อาการดังกล่าว เป็นอาการของคนที่ยังไม่ได้ยกโทษ หรือไม่ยอมให้อภัย แก่ผู้ที่กระทำผิดต่อตัวเขา !

จิตใจของบุคคลที่ไม่อาจให้อภัยต่อคู่กรณีนี้ เป็นจิตใจที่รุ่มร้อน ดุจดังถูกไฟจากโลกันตร์เผาผลาญ ชนิดที่ไม่มี น้ำ หรือ น้ำยา ใดจะระงับ หรือดังเพลิงนรกนั้นได้ !

คนที่มีจิตใจไม่ให้อภัย เปรียบเหมือนกับคนที่ถูกขังไว้ในคุกนรก ที่มีแต่ความร้อนรุ่มทรมาน เพราะไฟบรรลัยกัลป์ !

ทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากสภาพอันน่าอเน็จอนาถนั้นได้ ก็คือ ต้องเปิดประตูใจ ระบายความร้อนแรงจากไฟนรกออกมา !

และกุญแจดอกเดียวเท่านั้น ที่จะเปิดประตูใจนี้ได้ คือ "การให้อภัย"

คำว่า "อภัย" หมายความว่า "ความไม่มีภัย ความไม่ต้องกลัว"

คนที่ไม่ให้อภัยแก่ผู้อื่น ย่อมเป็นภัยต่อคู่กรณี ! หรือเป็นที่น่าหวาดกลัวแก่เขา !

แต่คนที่ยอมให้อภัย คือ คนที่หยิบยื่น "ความไม่เป็นภัย" หรือ "ความไม่ต้องกลัว" ให้แก่คู่ปรับ ! ซึ่งจะทำให้บรรยากาศแห่งการเป็นปรปักษ์สลายมลายไป !

การกระทำเช่นนี้ อาจเรียกได้ว่า "อภัยทาน" หรือ "การให้ความไม่มีภัย" !

ถ้าคุณเป็นบุคคลหนึ่งที่กระทำสิ่งใดผิดพลาดไปแล้ว ไม่ว่าจะโดยเจตนาหรือไม่ก็ตาม คุณต้องการการให้อภัยใช่หรือไม่ ? คุณต้องการ "โอกาส" ที่จะเริ่มต้นใหม่ใช่หรือไม่ ?

และถ้าหากคุณเองยังต้องการเช่นนี้ แล้วคนอื่นที่กระทำผิดต่อคุณล่ะ เขาจะไม่ต้องการเช่นเดียวกันหรอกหรือ ?

แน่นอน ! ถ้าคุณให้อภัยแก่เขา ก็เท่ากับคุณได้ปลดปล่อยตัวเองจากคุกแห่งความเคียดแค้น ! และกำลังเปลี่ยนศัตรูของคุณให้กลับกลายเป็นมิตร !

ดังที่หนังสือสุภาษิตเขียนไว้ว่า

"บุคคลผู้ใดให้อภัยการทรยศ ก็มุ่งจะสร้างมิตรภาพ" (สุภาษิต 17:9)

วันนี้ คุณพร้อมจะสร้างมิตรภาพแล้วหรือยัง ?

การให้อภัย ก็คล้ายกับการปล่อยนักโทษออกจากที่คุมขัง
แล้วพบว่า นักโทษคนนั้น คือ ตัวคุณเอง !