ห้องพักผ่อนหย่อนใจ

ข้าพเจ้าจำได้ถึงคราวที่พระองค์ตรัสถามเรื่องห้องที่ใช้พักผ่อนหย่อนใจของข้าพเจ้า

เวลานั้น ข้าพเจ้ากำลังนึกภาวนาอยู่ในใจเชียวว่า อย่าให้พระองค์ทรงถาม มีการสมาคม มีสโมสรในการหย่อนใจบางอย่างที่ข้าพเจ้าอยากสงวนไว้เป็นเรื่องส่วนตัว ข้าพเจ้าไม่คิดว่าพระคริสต์จะทรงชื่นชมกับมัน หรือแม้แต่จะยอมรับ ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงพยายามเลี่ยงคำถามนี้

แต่แล้วในเย็นวันหนึ่ง ข้าพเจ้ากำลังจะออกไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ตอนนั้นข้าพเจ้ายังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย ข้าพเจ้ากำลังจะก้าวข้ามธรณีประตูไป แต่แววพระเนตรของพระองค์จ้องดูข้าพเจ้า ทำให้ข้าพเจ้าชะงักอยู่

"จะออกไปข้างนอกหรือ"

"พระเจ้าข้า"

"ดีซิ" พระองค์ตรัส "เราจะไปด้วย"

"อ้า" ข้าพเจ้าทูลตอบอย่างกระอักกระอ่วน

"พระองค์เจ้าข้า ข้าพระองค์ไม่คิดว่าพระองค์จะอยากไปร่วมกับพวกเราจริง ๆ เชิญพระองค์เสด็จพรุ่งนี้ดีกว่า พรุ่งนี้เราจะไปร่วมประชุมอธิษฐาน แต่วันนี้ข้าพระองค์มีนัดที่อื่น"

พระองค์ตรัสว่า

"ยังงั้นก็ไม่เป็นไร เพียงแต่เราคิดว่าเมื่อเราเข้ามาในบ้านของเจ้าแล้ว เราจะทำอะไร ๆ ร่วมกัน เราจะเป็นเพื่อนสนิทกัน เราอยากให้เจ้ารู้ว่าเราเต็มใจจะไปกับเจ้า"

"พระเจ้าข้า คืนพรุ่งนี้เราจะไปที่อื่นด้วยกัน"

ค่ำวันนั้น ข้าพเจ้าใช้เวลาสำมะเลเทเมาไป ข้าพเจ้าไม่สบายใจเลย ที่ข้าพเจ้าเป็นเพื่อนชนิดไหนกันของพระคริสต์ ที่จงใจปล่อยให้พระองค์ถูกตัดขาดจากการสมาคมของข้าพเจ้าอย่างสิ้นเชิง ทำอะไร ๆ หรือไปไหน ๆ ที่ข้าพเจ้ารู้ดีว่าพระองค์จะไม่ทรงชื่นชอบเป็นแน่

คืนนั้นเอง เมื่อข้าพเจ้ากลับมา ยังมีแสงไฟในห้องของพระองค์ ข้าพเจ้าจึงขึ้นไปสนทนากับพระองค์ ทูลว่า

"ข้าแต่พระองค์เจ้าข้า ข้าพระองค์ได้เรียนรู้แล้ว ข้าพระองค์ไม่สามารถสนุกสนานเพลิดเพลินโดยปราศจากพระองค์ ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เราจะกระทำทุกสิ่งร่วมกัน"

แล้วเราทั้งสองก็เข้าไปยังห้องพักผ่อนหย่อนใจภายในบ้าน พระองค์ทรงเปลี่ยนห้องนี้เสียใหม่ พระองค์ทรงนำความสุข ความชื่นชมยินดี ความพึงพอใจ และมิตรภาพอันแท้จริงมาสู่ชีวิต เสียงหัวเรา และเสียงดนตรีได้กังวานขึ้นในบ้านตั้งแต่วินาทีนั้น