ให้ความช่วยเหลือ

วันนี้ ผมอ่านข่าวแล้วรู้สึกกุ๊กกิ๊กประทับใจ เป็นเรื่องของคุณยาย อายุตั้ง 85 ปีแล้ว

วันหนึ่ง คุณยายท่านนี้เดินถือไม้เท้าไปซื้อของในร้านค้าแห่งหนึ่ง ในเมืองนิวเคนชิงตัน รัฐเพนซิลวาเนีย สหรัฐอเมริกา พอดีเหลือเกินกับที่ชายคนร้ายคนหนึ่งบุกเข้าปล้นร้าน

ในขณะที่คนร้ายกำลังกระชากข้อมือแคชเชียร์สาว และใช้ที่เปิดฝากระป๋องเป็นอาวุธข่มขู่ให้แคชเชียร์เปิดลิ้นชัก ไม่งั้นเขาจะเชือดเธอ

คุณยายผู้กล้าหาญอดรนทนดูต่อไปไม่ไหว จึงใช้ไม้เท้าฟาดกระหน่ำไปที่ศีรษะของโจร จนโจรโกยอ้าวไป

คุณยายผู้เป็น "ฮีโร่อาวุโส" บอกกับตำรวจถึงการตัดสินใจสู้ แทนที่จะยืนเฉยว่า "เด็กสาวผู้น่าสงสารแกตกใจกลัวจนตัวสั่น และฉันไม่อาจปล่อยให้เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้"

ผมอ่านข่าวนี้แล้ว รู้สึกมีความสุขใจจริง ๆ ที่ในสังคมนี้ยังมีแบบอย่างที่ดีให้ลูกหลานของผมดู

การช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ในยามที่ต้องการ คือพฤติการณ์แห่งคุณธรรม !

สังคมใดที่สมาชิกช่วยเหลือเกื้อกูลกันในยามยาก ก็เหมือนกับป้อมปราการที่แข็งแกร่ง ดุจดังสุภาษิตว่า

"พี่น้องที่ได้รับความช่วยเหลือก็เหมือนเมืองที่เข้มแข็ง และการทะเลาะวิวาทเหมือนดาลที่ป้อมปราการ" (สุภาษิต 18:19)

ในสังคมไทยปัจจุบัน คนจำนวนไม่น้อยเลือกที่จะเป็นเพียงผู้ดูเฉย ๆ โดยถือว่า "ธุระไม่ใช่ อย่าแกว่งเท้าหาเสี้ยน" เพราะเจตคติไร้คุณธรรมเช่นนี้เอง ทำให้ทั้งเด็ก สตรี และผู้ด้อยโอกาสจำนวนมาก ไม่ได้รับความเป็นธรรม และขาดความช่วยเหลือ !

วันนี้ คุณไม่คิดจะให้ความสุขเกิดขึ้นในสังคมไทย โดยการให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ที่กำลังต้องการความช่วยเหลือจากคุณอยู่ บ้างหรือครับ ?

เรามีความสุขมากที่สุด

เมื่อเราทุ่มเทอย่างเต็มที่ถึงที่สุด เพื่อช่วยให้ผู้อื่นมีความสุข