รถไฟแห่งความล้มเหลว

ผมชอบนั่งรถไฟชมวิวทิวทัศน์ แต่ผมไม่ชอบนั่งรถไฟแห่งความล้มเหลว !

เมื่อก่อนคนไทยมักจะเปรียบเทียบการนั่งรถไฟ ว่าเป็นอาการของความเรื่อย ๆ เฉื่อย ๆ ถึงกับมีการล้อเลียนว่า เสียงล้อของรถไฟขณะที่วิ่งนั้น ฟังคล้าย ๆ กับประโยคที่ว่า "ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง" !

กล่าวคือ รถไฟเป็นสัญลักษณ์ของความไม่กระตือรือร้น จนบางครั้งเพี้ยนความหมายเป็น "ความเกียจคร้าน" !

แต่รถไฟสมัยใหม่นี้ดีขึ้นกว่าสมัยโบราณมากนัก ! ยิ่งถ้าเป็นรถไฟฟ้าของญี่ปุ่น หรือ เยอรมนี หรือฝรั่งเศสแล้วล่ะก็ คนละเรื่องทีเดียว !

รถไฟสมัยใหม่พวกนั้น วิ่งเร็วอย่างกับจรวด หรือบางทีเรียกว่า รถไฟหัวกระสุน ! รถไฟสมัยใหม่จึงเป็นสัญลักษณ์ของความก้าวหน้ารวดเร็ว อันเกิดจากความคิดสร้างสรรค์ใหม่ ๆ ที่ไม่หยุดยั้ง !

เมื่อรถไฟสมัยใหม่ ไฮเทค่ขึ้นเรื่อย ๆ รางเก่าแบบรองด้วยขอนไม้ก็ไม่เหมาะสมซะแล้ว ! ดังนั้นเราจะเป็นรถไฟขยัน บนรางแห่งความเกียจคร้าน คงจะไม่ได้อีกเช่นกัน !

หากชีวิตของเราเป็นดุจรถไฟ เราจะประสบความสำเร็จได้อย่างไร ถ้าเราทำงานหรือดำเนินชีวิตอยู่บนรางของความเกียจคร้าน !

คำว่า "เกียจคร้าน" หมายความว่า "ไม่อยากทำงาน" ! และถ้าเราไม่ทำงาน จะเอาอะไรกิน !

ถึงมีบุญเก่าเก็บไว้กิน แต่ถ้าใช้ทรัพย์สินที่มีอยู่โดยไม่ทำงานหามาเพิ่ม สุดท้ายก็ร่อยหรอ และยากจนลง !

ในหนังสือสุภาษิตบรรยายภาพคนเกียจคร้านอย่างชัดเจนว่า

"คนเกียจคร้านฝังมือของตัวเองไว้ในชาม และไม่ยอมแม้แต่จะนำอาหารมาสู่ปากของตน" (สุภาษิต 19:24)

"คนเกียจคร้านฝังมือของเขาไว้ในชาม เขาเหน็ดเหนื่อยที่จะนำมือกลับมาที่ปากของตน" (สุภาษิต 26:15)

ใครเกียจคต้านขนาดนี้ต้องนับว่าสาหัสจริง ๆ เลย ใช่ไหมครับ ?

คนชนิดนี้จะประสบความสำเร็จหรือความก้าวหน้าได้อย่างไร ?

ตรงกันข้าม เราควรจะขยันเหมือนมด ! ดังที่หนังสือสุภาษิตพรรณนาไว้ว่า

"คนเกียจคร้านเอ๋ย ไปหามดไป๊ พิเคราะห์ดูทางของมัน และจงฉลาด โดยปราศจากหัวหน้า เจ้าหน้าที่หรือผู้ปกครอง มันเตรียมอาหารของมันไว้ในฤดูแล้ง และส่ำสมของกินของมันในฤดูเกี่ยว" (สุภาษิต 6:6-8)

ดังนั้น ไม่ว่าเราจะอยู่ลำพังคนเดียว หรืออยู่เป็นหมู่คณะ

ขอให้เราขยันเหมือนมด ! เพราะถ้ากระทำเช่นนี้แล้ว รับรองได้เลยว่าเราจะไม่มีวันอดตาย ผมเอาหัวเป็นประกัน ! คุณเห็นด้วยใหม่ ?

รถไฟแห่งความล้มเหลว มักวิ่งอยู่บนรางของความเกียจคร้าน