ให้รอยยิ้ม

เช้านี้ผมถามตัวเองว่า "ในรอบ 24 ชั่วโมงที่ผ่านมา ผมให้รอยยิ้มแก่ใครไปแล้วหรือยัง ?"

ผมไม่มีความสุข เวลาที่ผมยิ้มไม่ออก แล้วคุณล่ะ ?

แต่พอผมเห็นรอยยิ้มที่บางคนส่งให้ผมแล้ว ผมรู้สึกสบายใจ สุขสงบ และอยากเป็นมิตรใกล้ชิดกับเขามากขึ้น

ในทำนองเดียวกัน คนรอบตัวของผม และของคุณ อาจเป็นสุขมากขึ้น ถ้าผมและคุณจะส่งรอยยิ้มให้แก่เขาบ้างในยามที่เราพบปะกัน

แม้แต่โยบ ที่น่าจะเป็นบุคคลที่มีความทุกข์มากที่สุดในโลก ตามที่บันทึกไว้ในพระคัมภีร์ไบเบิ้ล ยังยืนยันถึงความสำคัญของรอยยิ้มที่พึงมีต่อกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยามท้อถอยว่า

"ข้ายิ้มแย้มต่อเขาเมื่อเขาท้อถอย และใบหน้ายิ้มแย้มของข้า เขามิได้ทำให้หม่นหมอง" (โยบ 29:24)

แท้จริงแล้ว "รอยยิ้ม เป็นภาษาสากล" ที่สามารถเอาชนะอุปสรรคทางภาษา เชื้อชาติ ศาสนา และวัฒนธรรม

สันนิษฐานกันว่า ที่มาของ "ยิ้มสยาม" อันเลื่องชื่อของไทย คงจะมีที่มาดังนี้

ในอดีต เมื่อชาวต่างชาติมาหา และทักทายคนไทย ในขณะที่คนไทยชาวสยามเราไม่รู้ภาษาที่จะโต้ตอบ แต่ด้วยมีใจที่เป็นมิตร ก็เลยส่งยิ้มให้เป็นคำตอบ ในทำนองที่ว่า "ถึงฉันไม่เข้าใจภาษาของคุณ แต่ฉันก็เป็นมิตรนะ จะบอกให้"

จากนั้น การส่งยิ้มให้แก่คนต่างชาติที่พูดกันไม่รู้เรื่อง ก็เลยเป็นวัฒนธรรมไทยที่แสนประทับใจแขกบ้านแขกเมืองที่มาเยี่ยมเยือนไปในที่สุด

ใช่ครับ ผมว่าวันนี้เราน่าจะมาสืบสานวัฒนธรรมแห่งความเป็นมิตรนี้ โดยการส่งความสุขให้แก่กันแบบที่ถูกที่สุด ง่ายที่สุด สิ้นเปลืองน้อยที่สุด และมีผลเสียหายต่อตัวเองน้อยที่สุด

คุณเชื่อไหมครับว่า การส่งรอยยิ้มด้วยความสดใสจริงใจเช่นนี้ จะนำชีวิตชีวามาสู่ชุมชนที่เราเป็นสมาชิกอยู่ หรือแม้แต่แขกแปลกหน้าที่เพิ่งพบพาน

และคุณเชื่ออีกไหมครับว่า การให้รอยยิ้มแก่กันในยามทักทาย หรือในยามที่ต้องการกำลังใจ ยังจะนำผลดีมาสู่ทั้งร่างกายและจิตใจ ของทั้งผู้ให้และผู้รับอีกต่างหาก

ถ้าคุณเชื่อเช่นนี้ ขอดูรอยยิ้มของคุณสักหน่อยจะได้ไหมครับ ?

แสงอาทิตย์ให้ชีวิตแก่มวลดอกไม้ฉันใด

ยอยยิ้มก็ให้ชีวิตชีวาแก่มวลมนุษยชาติฉันนั้น