ลืมหัวเราะ

เสียงหัวเราะเป็นสัญลักษณ์ของสังคมที่มีสุข สังคมใดปราศจากเสียงหัวเราะ สังคมนั้นกำลังมีปัญหา

คนที่ไม่มีเสียงหัวเราะ คือคนที่กำลังอยู่ในภาวะลำบาก หรือไม่ก็กำลังอยู่ภายใต้ความหวาดกลัว และคนที่ขมขื่น คือ คนที่หัวเราะไม่ออก คนที่สิ้นหวังยิ่งไม่ต้องคาดหวังเสียงหัวเราะจากเขาหรือเธอ !

แต่ที่น่าประหลาดใจประการหนึ่งที่ผมเห็น ก็คือว่า ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ยังหัวเราะได้ แม้สภาวะที่เขากำลังเผชิญอยู่นั้นดูช่างเลวร้ายจนเกินจะรับได้

อะไรเป็นตัวที่ทำให้คนทั้งสองกลุ่มมีท่าทีที่แตกต่างกันต่อปัญหา หรือความทุกข์ยาก ที่พวกเขาเผชิญ ?

ผมพบว่า ตัวแปรสำคัญ คือ ทัศนคติ ! หรือที่สมัยใหม่เรียกว่า "เจตคติ" ที่คนเหล่านี้มีต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

สำหรับคนมองโลกในแง่ร้าย เปรียบเหมือนกับคนที่มองดูกระดานขาว (whiteboard) แล้วบอกว่า เห็นจุดดำที่แต้มอยู่ 1 จุดบนกระดานขาวแผ่นนั้น ในขณะที่คนมองโลกในแง่ดี กลับบอกว่า เขาเห็นกระดานสีขาวทั้งแผ่น แม้จะมีจุดดำเล็ก ๆ อยู่จุดหนึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไร !

ในทำนองเดียวกันกับคน 2 คนที่กำลังมองดูโดนัท เมื่อพวกเขาถูกถามว่าเห็นอะไร ? คนมองโลกในแง่ร้ายบอกว่า เห็นรูกลวงโบ๋บะเริ่มเทิ่ม แต่คนมองโลกในแง่ดีกลับเห็นขนมโดนัทก้อนใหญ่ที่น่ากิน !

ดั้งนั้น แท้จริงแล้วคุณจะมีความสุขหรือความทุกข์นั้น ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสภาวะแวดล้อมอีกต่อไป แต่ขึ้นอยู่กับว่าคุณมีทัศนคติ หรือความคิดอย่างไรต่อสิ่งที่คุณเผชิญมากกว่า

จงจำไว้ว่า คนที่มีความทุกข์ คือ คนที่มองโลกในแง่ร้าย ที่มักลืมที่จะหัวเราะ แต่คนที่มีความสุข คือ คนมองโลกในแง่ดี ที่รู้จักหัวเราะให้ลืมความทุกข์ ! และคนเช่นนี้มักจะเป็นผู้ที่ศรัทธาในพระผู้เป็นเจ้า เขาจึงเชื่อมั่นว่าวันหนึ่งข้างหน้า พระเป็นเจ้าจะช่วยให้เขาได้หัวเราะอย่างเต็มที่

ดุจดังที่กฏัตริย์ดาวิด ได้นิพนธ์ไว้ว่า

"...ปากของเราได้หัวเราะอย่างเต็มที่ และลิ้นของเราได้เปล่งเสียงร้องอย่างชื่นบาน..." (สดุดี 126:1-3)

หวังเหลือเกิน คุณจะเป็นหนึ่งในท่ามกลางพวกเขา เพราะการได้หัวเราะ ย่อมดีกว่าการร้องไห้ เห็นด้วยไหมครับ !

คนที่มองโลกในแง่ดี หัวเราะให้ลืม
คนมองโลกในแง่ร้าย ลืมที่จะหัวเราะ