ไม่ปล่อยโอกาส

คนไทยรุ่นก่อน ๆ ไม่ค่อยพูดกับคนใกล้ชิดว่ารักเขา คงเป็นเพราะไม่เคยถูกสอนให้พูด จึงรู้สึกว่าขัดเขินเมื่อจะต้องพูด

ในสมัยก่อน มีพ่อแม่ไม่กี่คนกระมัง ที่พูดกับลูกว่า "พ่อรักลูก" หรือ "แม่รักลูก" โดยไม่ขัดเขิน เช่นเดียวกันกับในความสัมพันธ์ระหว่างสามีกับภรรยา มีภรรยาไม่กี่คนที่จะพูดกับสามีว่า "ฉันรักเธอ" ยิ่งผู้เป็นสามีแล้วละก็ ไม่ต้องพูดเลยว่า ภรรยาจะได้ยินคำว่า "ผมรักคุณ" ออกจากปากของเขา ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วคนเหล่านั้นรักซึ่งกันและกัน พ่อแม่ก็รักลูก และสามีภรรยาก็รักกัน แต่ทำไมนะ คำว่า "รัก" จึงยากที่จะออกจากปากมาถึงกัน ทั้ง ๆ ที่ความรักแท้นั้นไม่ทำอันตรายใครเลย

"ความรักไม่ทำอันตรายเพื่อนบ้านเลย เหตุฉะนั้น ความรักจึงเป็นการปฏิบัติตามธรรมบัญญัติอย่างครบถ้วน" (โรม 13:10)

ไม่ทราบเหมือนกันว่า คนไทยไปเอาวัฒนธรรมในการแสดงความชื่นชมคนมาจากไหน เพราะคนไทยมักจะกล่าวแสดงความรักหรือความชื่นชมต่อบุคคลใดบุคคลหนึ่งอย่างสะดวกปากสะดวกใจ ก็ต่อเมื่อผู้ที่เราจะกล่าวถึงนั้นได้ตายจากเราไปแล้ว

ดังนั้น ที่ ๆ คนไทยจะพูดคำว่ารักได้ง่ายกว่าปกติ คือ ในงานศพของคนที่เรารัก

คุณครับ คุณต้องการให้คนที่คุณรัก และรักคุณบอกคุณว่าเขาหรือเธอรักคุณเฉพาะในงานศพของคุณหรอกหรือ ? คำตอบคงจะเป็นคำว่า "ไม่ใช่"

ในทำนองเดียวกัน คนที่คุณรัก เขาก็คงต้องการคำว่า "รัก" ออกจากปากของคุณในเวลานี้ ไม่ใช่ในงานศพของเขาเช่นกัน

การบอกคำว่า "รัก" ในงานศพ จึงไม่ใช่ "โอกาส" ที่เหมาะสม แต่การบอกคำว่า "รัก" ในยามที่ผู้รับต้องการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่เขา "กำลังจะเป็นศพ" (เพราะขาดกำลังใจ) ถือว่าเป็น "โอกาส" ที่ควรฉวยคว้าไว้

ว่าแต่วันนี้ คุณฉวยโอกาสบอกคนที่คุณรักแล้วหรือยังว่า คุณรักเขา

อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป
โดยไม่ได้บอกคนที่คุณห่วงใยว่า คุณรักเขา